کرامت کریم

جام مینایی دل سد ره تنگدلیست

منه از دست که سیل غمت از جا ببرد

سفر

ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست

منزل آن مه عاشق کش عیار کجاست

پسندم آنچه را جانان پسندد

پنج روزی که درین مرحله فرصت داری

خوش بیاسای زمانی که زمان این همه نیست

خانه دوست کجاست

به ناامیدی ازین در مرو بزن فالی

بود که قرعه دولت بنام ما افتد

بیا تا قدر یکدیگر بدانیم ...

به طهارت گذران منزل پیری و مکن

خلعت شیب چو تشریف شباب آلوده

ره عشق

ای دل غمدیده حالت به شود دل بد مکن

کلبه احزان شود روزی گلستان غم مخور

---------------------

در ره عشق نشد کس به یقین محرم راز

هر کسی بر حسب فکر گمانی دارد

باور کن ...

حافظ از مشرب قسمت گله ناانصافیست

طبع چون آب و غزلهای روان ما را بس

مهرورزی

پیش از اینت بیش از این اندیشه عشاق بود

مهرورزی تو با ما شهره آفاق بود

الف

الا یا ایها الساقی ادر کاساً و ناولها

که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکلها

نه می بخور، نه منبر بسوزان، نه مردم آزاری کن.

مرا در منزل جانان چه امن عیش چون هر دم

جرس فریاد میدارد که بربندید محملها

من به قربان تو: عشق میورزم و امید که این فن شریف ... چون هنرهای دگر موجب حرمان نشود

اگرچه موی میانت به چون منی نرسد

خوشست خاطرم از فکر این خیال دقیق

کجایید ای سبکبالان عاشق، پرنده تر ز مرغان هوایی

عاقلان نقطه پرگار وجودند ولی

عشق داند که درین دایره سرگردانند

امیری یا حسین و نعم الامیر

ای حبیب من

زبانت درکش ای حافظ زمانی

حدیث بی زبانان بشنو از نی

مردان خدا پرده پندار دریدند، یعنی ...

خوشتر از فکر می و جام چه خواهد بودن

تا ببینیم که سرانجام چه خواهد بودن

غم دل چند توان خورد که ایام نماند

گو نه دل باش و نه ایام چه خواهد بودن

مرغ کم حوصله را گو غم خود خور که برو

رحم آنکس که نهد دام چه خواهد بودن

باده خور غم مخور و پند مقلد منیوش

اعتبار سخن عام چه خواهد بودن

دسترنج تو همان به که شود صرف بکام

دانی آخر که بناکام چه خواهد بودن

پیر میخانه همی خواند معمایی دوش

از خط جام که فرجام چه خواهد بودن

بردم از ره دل حافظ بدف و چنگ و غزل

تا جزای من بدنام چه خواهد بودن

باده

من اگر باده خورم ورنه چه کارم با کس

حافظ راز خود و عارف وقت خویشم

تعقل

من نگویم که کنون با که نشین و چه بنوش

که تو خود دانی اگر زیرک و عاقل باشی

مهربانی، رحمت

عشقت رسد به فریاد ار خود بسان حافظ

قرآن ز بر بخوانی با چهارده روایت

امیدواری و رویای زیبای ما

اگر غم لشگر انگیزد که خون عاشقان ریزد

من و ساقی بهم سازیم و بنیانش براندازیم

سلام به روی ماهت

رندان تشنه لب را آبی نمیدهد کس

گویی ولی شناسان رفتند ازین ولایت

پرنیان عشق

اوقات خوش آن بود که با دوست بسر شد

باقی همه بیحاصلی و بیخبری بود

فاطمه

خیال روی تو در هر طریق همره ماست

نسیم موی تو پیوند جان آگه ماست

یاد باد

یاد باد آنکه ز ما وقت سفر یاد نکرد

به وداعی دل غمدیده ما شاد نکرد

سبو

آخر الامر گل کوزه گران خواهی شد

حالیا فکر سبو کن که پر از باده کنی

دلخوشی

سلام بر دوستان

ببخشید منو

دخترم دلخوشی بابات همیشه به گل افشونی لبخند تو بوده

دلواپسی

خوشا دلی که مدام از پی نظر نرود

به هر درش که بخوانند بیخبر نرود

باده

چه مستی است ندانم که رو به ما آورد

که بود ساقی و این باده از کجا آورد

حال و اکنون

عاقبت منزل ما وادی خاموشان است

حالیا فکر سبو کن که پر از باده کنی

الا یا ایها الساقی

سلام و صد سلام خدمت دوستان جمیعا و قبولی طاعات عزیزان و محبان اهل بیت و ائمه معصومین علیهم السلام

مرا در منزل جانان چه امن عیش چون هر دم

جرس فریاد میدارد که بربندید محملها

قناعت

گنج زر گر نبود کنج قناعت باقیست

آنکه آن داد به شاهان به گدایان این داد

باد به دست

عنقا شکار کس نشود دام باز چین

کان جا همیشه باد به دست است دام را

محرم راز

بسم الله الرحمن الرحیم

در ره عشق نشد کس به یقین محرم راز

هر کسی بر حسب فکر گمانی دارد